|
Ik werk als freelance trainer voor Blabla (www.blabla-blabla.be) en geef trainingen rond geweldloze communicatie.
Ik schrijf ook af en toe een blog voor hen. De link naar deze blogs vind je hier:
0 Comments
11/7/2020 1 Comment Doe het (gewoon)!? Ik hou niet van het GEWOON doen. Ik begrijp dat er nu mogelijks een wenkbrauw fronst bij je. Maar ik zeg liever ‘doe het’ ipv ‘doe het gewoon’. Omdat het doen meestal niet zo gewoon is. Ik las onlangs een boek rond zelfontwikkeling waarin de auteur heel vaak schreef: ‘doe het gewoon!’ Ik voelde weerstand bij mezelf en telkens de gedachte: “seg seg, ma zo gewoon is da ni he!” Ja hoor, ik ben voorstander van dingen te gaan doen! Voorstander om uit onze piekermolen te komen, in actie. Uit onze comfortzone, in de leerzone. Maar nogmaals, dat is niet zomaar gewoon. Dat is vaak heel eng en spannend. Dat gaat vaak gepaard met stress en drempelvrees. En volgens mij minimaliseren we het soms als we zeggen: ‘doe het gewoon’. Ik wil tegelijk erkenning geven aan wat we voelen, omdat ik geloof dat dat ons verder brengt in onze ontwikkeling. Als we voorbij gaan aan wat we voelen, ontkennen we een deel van onszelf. En laat delen van onszelf ontkennen nu net de perfecte bodem zijn voor bijvoorbeeld depressie en burn-out,… Dus, hoe kan je het doen..? Wat doen, Lien? Welja, gaan voor dingen die jij wil bereiken in het leven. Stappen zetten voor zelfzorg. Springen om een droom te verwezenlijken. Naar je verlangens luisteren. Toch naar buiten gaan voor een wandeling, ook al heb je écht geen zin? Want nee, dat is niet ‘gewoon’. Dat zijn stappen die moed vragen, doorzetting, stressbeheersing, soms tegen de stroom invaren…. Enfin, ik pleit voor het doen en tegelijkertijd erkenning geven aan wat we voelen. Niet zomaar gewoon… Ken je deze? Doe es gewoon! Het is een zinnetje dat ík alleszins vroeger wel eens hoorde van mijn ouders. Hierdoor ontwikkelde ik het idee dat ik misschien beter niet mezelf kon zijn. Want ja, dat was niet altijd zo ‘gewoon’. Of toch niet volgens de gewoontes in ons gezin. Als ik erbij wou horen, zo dacht ik, kon ik maar beter gewoon doen. Dus ik werd braaf en ontkende een deel van mezelf. Nu ik als volwassen vrouw, soms tegen de stroom in, mijn eigen stappen zet in de wereld en een ander pad bewandel, klinkt dat zinnetje nog wel eens als een echo in mijn hoofd: Doe es gewoon, Lien! Het houdt me soms tegen om mijn weg te volgen. Maar awel, nee! Ik wil mijn ding doen. Ook als dat ongewoon is. Ik wil die echo loslaten en de wereld in mij versterken. Wil de wereld in jou dat ook? Doe het gewoon. In tijden van corona moeten we ‘gewoon’ de regels volgen. Hoe vaak horen we dat niet? En ja, ik supporter dat we dit allemaal doen! Maar ook hier, zo gewoon is dat niet! Je mág balen over wat je mist en niet kan! Je mag je triest voelen om wat je verliest! En daarnaast het dan toch doen. Maar geef ook ruimte aan je gevoel. Gevoel en gedrag zijn twee verschillende aspecten. Het mag er zijn. Doe het, maar onthoud ook dat dat niet zo gewoon is. Tegelijk ben ik grote voorstander om onze blik te richten op wat wél kan. Om creatief te worden in het bedenken van oplossingen. Op een zo positief mogelijke manier met deze miserie om te gaan. Ik wil mee ijveren voor een en-en verhaal. Bijvoorbeeld: En het is balen - en het is kijken naar wat kan. Sluit niet één deel van jezelf uit. Nodig ze allemaal uit om er te mogen zijn. Laat de wereld in jou er zijn. Alleen wanneer alle gevoelens mee rond de tafel van onze innerlijke wereld mogen zitten, kunnen we ons heel/compleet voelen. Ik weet uit eigen ervaring dat wat ik hier schrijf niet altijd gemakkelijk is. Maar ik weet ook dat, als het lukt, het een enorme rust in de wereld in mij geeft. Soms heb ik het nodig dat iemand me eraan herinnert. Misschien kan deze tekst ook voor jou even een herinnering zijn? Dus: Let’s do it! Doe wat goed is voor jou! Geef de wereld in jou ruimte! Zet jouw stappen, voorbij je comfortzone. Maar beschouw dat niet zomaar als gewoon! Ga vooruit, zet jezelf in de wereld, met mildheid en aandacht. Draag de wereld in jou!  Deze zin spookt al enkele weken door mijn gedachten. En naar aanleiding van het 2-jarig jubileum van geen-blog-meer-geschreven-te-hebben, wil ik er iets over delen (laatste blog dateert van oktober 2018 over loslaten). Als ik groot ben, mag ik dan ook klein zijn? Toen ik een paar jaar geleden begon met coaching, was er een belemmerende gedachte die mij enorm dwars zat. Ik dacht namelijk dat als ik zelf coach was, ik mijn eigen leven ook wel helemaal op orde moest hebben. Ik kon toch niet coachen als ik soms zelf nog in de knoop zat? Wat zouden mensen gaan zeggen? Misschien iets als: “Ale, zenne, gij zijt coach en gij kunt da ni?” Ik voel het zelfs als ik deze zin neerschrijf, hoe hij me in de greep neemt elke keer weer. Ken jij dat? De gedachte dat je iets toch niet kan doen of in de wereld zetten, als je het zelf nog niet perfect kan? Of allessinds, dat dénk jij. Dus doe je het maar niet. Zo verlamd onze innerlijke criticus ons. Intussen zijn we twee jaar later en heb ik zelf mijn proces verdergezet. Een proces van zoeken naar vertrouwen in mezelf, van loskomen van mijn perfectionisme, van leren dat ik mag voelen wat ik voel. Ook het zielige verdrietige gevoel dat soms opleeft in mij. Ook het verlaten eenzame gevoel. En ja, ook boosheid. Het mezelf echt toelaten van te voelen wat ik voel, de wereld in mij echt erkennen, was een belangrijke stap in mijn proces. Maar versta me niet verkeerd. Iets voelen en een gedrag stellen zijn twee. Ik leerde hoe belangrijk het is om deze twee uit elkaar te halen. Laat me je een voorbeeld geven. Boos zijn bijvoorbeeld. Je kan je misschien soms enorm boos voelen. Erken dan de boosheid, sta er even bij stil en voel: ja, amai, ik ben zoo boos! Je kan dan bijvoorbeeld iemand slaan, beginnen uitschelden of slecht gaan praten achter zijn of haar rug. Die laatste 3 zijn gedragingen waar ik niet achtersta. Wat niet wil zeggen dat ik je gevoel van boosheid niet kan erkennen. En dat je gerust je mening mag zeggen tegen de persoon in kwestie. Dat je gerust grenzen mag stellen die nodig zijn. Dat je uiting mag geven aan je gevoel op een niet schadelijke manier. Wat we al te vaak doen, is de beiden (gevoel & gedrag) sámen wegwerpen. Zo van: “Ik kan toch ni boos zijn, want dan gaat er ruzie zijn”. En dus gooien we ons GEVOEL van boosheid, samen met de gedragingen die we eraan koppelen, ook mee de prullenmand in. Nee, je mag voelen wat je voelt. Soms voel ik me verdrietig. Ik heb een stemmetje in mijn hoofd dat dan garantie van de partij is: “Alé, overdrijf es ni, Lien, doe es ni flauw.” Het is een stemmetje dat ik overgenomen heb van echte stemmen die in het verleden wel eens klonken. Samen met mijn gedachten, gooide ik vroeger mijn gevoel meteen mee de vuilbak in. Ik mocht me niet verdrietig voelen. Ik erkende zovele gevoelens niet in mezelf. Zo sterk zelfs dat het op den duur leek alsof ik niets meer voelde. Met de hulp van coach en therapeut leerde ik dat ik mag voelen wat ik voel. En dat ik vervolgens zelf een keuze heb hoe ik hiermee omga. De wereld in mij mag er zijn. Zo kom ik terug op mijn vraag: Als ik groot ben, mag ik dan ook klein zijn? Als ik coach ben, mag ik het dan soms ook niet weten? Als ik aan het werk ben, mag ik dan soms verdrietig alleen in mijn zetel zitten ’s avonds? Als ik mensen help, mag ik dan ook zelf geholpen worden? Als ik over een bepaald onderwerp veel weet, mag ik dan op andere vlakken sukkelen? Als ik 1m80 meet (jep), mag ik me dan soms een heel klein meisje voelen? Kortom, mag alles er zijn? Met die nieuwe wind wil ik voortaan in het leven staan. Met die blik wil ik de wereld in jou erkennen. Met die visie wil ik mens én coach kunnen zijn. Menselijk aanwezig zijn, bij mezelf en bij anderen. Soms lukt het, soms niet. Dat is zo. Doelen bereiken gaat meestal ook niet perfect, maar eerder zoals in volgende tekening:  Zelf erkennen dat ik beiden tegelijk mag zijn (groot & klein) resulteert in dat ik goed bezig ben (zoals de laatste tijd veel mensen rondom mij zeggen – dank u, dank u) én dat ik me tegelijk soms ook miserabel en klein voel.
Als ik groot ben, mag ik dan ook klein zijn? Ik ben benieuwd naar de wereld in jou! Herken jij jezelf in deze blog? Roept het vragen op of bedenkingen? Laat het me weten! ‘Droom. Kies. Leef!’ is een website vanuit de vormingsorganisatie PRH, speciaal voor jongvolwassenen.
Hier vind je de link naar de blogposts terug:
|
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
March 2021
Categories |
RSS Feed
